Herbie Hancock is een wereldberoemde jazzpianist die samen met Miles Davis (ook een zeer beroemde jazzmuzikant, trompettist) optredens geeft. In een YouTube filmpje vertelt Herbie over een specifiek concert wat hij samen met Miles en nog een paar ander muzikanten geeft. Dat optreden gaat bijzonder goed, ze zitten echt helemaal in de juiste flow. Totdat Herbie plotseling een totaal verkeerd akkoord aanslaat op zijn piano. ‘It sounds like a big misstake’ (het klinkt als een grote fout) vertelt hij en van schrik stopt hij met spelen. De topmuzikant Miles reageert echter heel bijzonder: hij stopt heel even met spelen en vervolgens pakt hij het ‘valse akkoord’ op om een nieuwe wending aan het muziekstuk te geven. Herbie zegt: ‘Miles zag het niet als een fout maar als iets wat gebeurt om het vervolgens te verwerken in iets nieuws’.

Als je je leven als een muziekstuk ziet wat je samen met anderen speelt, dan zit hierin ook een mooie les voor ons. We doen allemaal ons uiterste best om in ons leven mooie muziek ten gehore te brengen. Maar soms slaan we een totaal verkeerd akkoord aan, het klinkt vals, het doet pijn aan de oren. Hoe mooi is het dan dat God niet van slag is, maar van onze valse akkoorden een nieuw muziekstuk weet te maken. En je uitnodigt om weer mee te spelen. ‘Dat is hoe we groeien’, zegt Herbie.

Hoe mooi is het wanneer we als gemeente diezelfde houding hebben. De ‘valse’ noten van de ander en jezelf (!) accepteren, met elkaar geduldig zoeken naar een nieuwe toonhoogte en met elkaar verder spelen. Zo gaan we samen met vallen en opstaan achter Jezus aan. Speel je mee?

Harry van Wieren

Uit het gemeenteblad Cifrah - augustus 2021

Ikzelf zal mijn schapen weiden en ze laten rusten, spreekt God, de Heer. Ik zal naar de verdwaalde dieren op zoek gaan, verjaagde dieren terughalen, gewonde dieren verbinden, zieke dieren gezond maken. Ezechiël 34, 11 – 17

4 uur in de ochtend … Een prachtig fluitconcert, met medewerking van minimaal twee welgetrainde merels die met al hun kracht, de longen uit hun kwetsbare lijf aan het zingen zijn … ‘De vogels zingen Zijn eer’ – schoot door me heen terwijl ik, klaarwakker nu, luister. Zij maken het verschil. Het tijdstip komt me misschien niet super uit, maar het verschil maken, dat doen ze.

Ze doen niets bijzonders. Ze doen waar ze goed in zijn, in dit seizoen van hun leven. We horen ze vast ook beter door de rust die in de binnenstad van Roosendaal is ontstaan na corona. Tussen 4 en 6 uur is normaliter in het weekend het tijdstip van de terugkeer van notoire stappers.

Een paar weken terug hadden we het over het verschil maken. Soms denken we dan gelijk aan hoog verheven grootse dingen. Maar ik ben ervan overtuigd dat God ons inzet, met wat we in huis hebben, in het seizoen van het leven waarin we ons bevinden. We hoeven geen speciale dingen te doen: gewoon de relatie met God onderhouden en vanuit die relatie naar Hem luisteren, door Hem gekoesterd, beschikbaar zijn en durven gaan.

En op tijd stoppen: rusten is in de bijbel een belangrijk begrip. En als we verdwalen, of door omstandigheden verjaagd zijn, weg bij de Vader, ziek of gewond … dan is de Vader daar weer om ons te omarmen.

In ‘Reisgenoten’ van S.G. Brown, stond een metafoor van een meisje dat voortdurend bloemen zocht en die enthousiast naar God toebracht, keer op keer. Tot het moment dat Hij haar stopte en vertelde dat het Hem niet om de bloemen, maar om haar ging: niet wat ze deed voor God, maar de relatie met God telde voor Hem. Zo maakt Hij, zo maken wij; voor Hem en elkaar, het verschil.

Marja Krans

Uit het gemeenteblad Cifrah - juni 2021

De maandtekst van de Hernhutters voor de maand april is Colossenzen 1:15, waar staat:
Beeld van God, de onzichtbare, is Hij, Eerstgeborene van heel de schepping.

April is de maand waarin de lente echt volop zichtbaar wordt. Overal zie je lammetjes, jonge eendjes, de voorjaarsbloemen bloeien en in de tuin wordt weer van alles gezaaid en geplant. Overal wordt nieuw leven geboren en dan zegt Paulus: Christus is de Eerstgeborene van heel de schepping. Alles wat ooit was, wat er nu is en wat er ooit komt is door Hem ontstaan en in Hem geborgen.

Al dat nieuwe leven wordt voor velen in onze gemeente overschaduwd door het einde van een leven. De absurde Corona tijd werd voor ons allemaal nog absurder toen onze broer Klaas werd geveld door deze onvoorspelbare ziekte. Zomaar in enkele weken tijd werd zijn aardse tempel afgebroken door het virus. Op 12 maart hebben we afscheid van zijn lichaam genomen in de zekerheid dat de echte Klaas thuis is bij de Eerstgeborene van de schepping. Desondanks zullen we moeten wennen aan het tijdperk zonder Klaas. Dat geldt in het bijzonder voor Herma en de kinderen en kleinkinderen, maar ook velen binnen Open Thuis en daarbuiten zullen hem gaan missen. En dan al die onzichtbare klusjes nog die Klaas altijd deed. Sommigen zullen we pas ontdekken op het moment dat er iets ineens niet gebeurd is, omdat Klaas dat altijd deed zonder dat wij dat wisten. Bijzonder dat 12 maart eindigde met een regenboog, het teken van Gods trouw.

Terwijl het lichaam van Klaas thuis lag, werden in zijn stal lammetjes geboren. Alsof God even wilde onderstrepen dat de dood niet het einde is, maar dat er altijd nieuw leven zal zijn. Daar mogen we bij stilstaan als we de maand april beginnen met het paasfeest. Uitgerekend de eerste maand zonder Klaas begint met de overwinning van Jezus Christus over de dood. Dat was en is de bron van onze troost en als we dichtbij die onzichtbare, eerstgeborene blijven zal dat ook de bron van onze troost blijven. Laten we elkaar daarbij goed vasthouden als een van ons dat eens even kwijt mocht zijn.

Het leven pakt de draad weer op. De lente is onweerstaanbaar en alles bruist weer van leven. Mijn gebed is, dat Jezus net zo onweerstaanbaar mag zijn in uw en mijn leven en dat Zijn lente het gaat winnen van het verdriet. Onzichtbaar, onweerstaanbaar en eerstgeboren is Hij aanwezig.

Een boog in de wolken als teken van trouw, staat boven mijn leven, zegt: Ik ben bij jou!
In tijden van vreugde, maar ook van verdriet, ben ik bij U veilig, U die mij ziet.

Gods zegen, Willem Boorsma

Uit Gemeenteblad Cifrah - april 2021

Soms krijgen liederen een bijzondere betekenis, doordat je ze koppelt aan een belangrijke fase of gebeurtenis in je leven. Voor mij is dat het lied ‘Geen afstand’ van Eline Bakker in deze tijd van afstand houden. Hieronder een deel van de liedtekst:

U bent niet bang voor mijn vragen
Mijn twijfel schrikt U niet af
U deinst niet terug bij het zien van mijn falen
Daar in mijn zwakte zie ik Uw kracht
U bent niet verrast als ik struikel
Niet boos of teleurgesteld
U tilt mij op en U toont mij Uw goedheid
Daar in Uw armen vind ik herstel
U strekt Zich uit naar mij
Wat ik ook doe of voel
Er is geen afstand
Tussen U en mij
Er is geen schaduw van
Omkeer bij U te zien
Er is geen afstand
Tussen U en mij

Deze liedtekst doet me telkens opnieuw denken aan Hebreeën 4: 14 – 16 (HSV)
14 Nu wij dan een grote Hogepriester hebben, Die de hemelen is doorgegaan, namelijk Jezus, de Zoon van God, laten wij aan deze belijdenis vasthouden. 15 Want wij hebben geen Hogepriester Die geen medelijden kan hebben met onze zwakheden, maar Een Die in alles op dezelfde wijze als wij is verzocht, maar zonder zonde. 16 Laten wij dan met vrijmoedigheid naderen tot de troon van de genade, opdat wij barmhartigheid verkrijgen en genade vinden om geholpen te worden op het juiste tijdstip.

Jezus Christus, de Zoon van God, wie alle macht heeft in de hemel en op de aarde, kan in alles met ons meevoelen, omdat hij het op dezelfde wijze meegemaakt heeft. Hij kent afstand. Hij weet wat het is om verlaten te worden. Hij kent pijn en ziekte. Als we lezen over Jezus in de evangeliën lijkt het alsof al zijn omstandigheden Hem dichter bij zijn Vader brengen.

Ik leer mezelf in deze tijd om elke keer als ik afstand moet houden of als mijn bril weer beslaat als ik een mondkapje draag, Jezus in een flits te bedanken dat ik bij Hem geen afstand hoef te houden en dat ik vrije toegang heb tot Zijn troon. Dit korte gebed helpt me om telkens de nabijheid van Jezus te ervaren.

Geef voor jezelf eens antwoord op de vraag: hoe kan wat we in deze tijd meemaken je dichterbij Jezus brengen? Welke keuze wil je maken of wat heb je nodig? Vraag het vrijmoedig bij de troon van genade. Daar vind je wat je nodig hebt om echt te leven.

Ik bid je van harte zegen en nabijheid toe!

Martijn Rienstra

Uit Gemeenteblad Cifrah - februari 2021

Onze gemeente heeft een bijzondere naam: Evangelische Open Thuis Gemeente. Toen we bij de start van de gemeente nadachten over de naam, moest ik hier wel even aan wennen. Kerken hebben over het algemeen andere namen, was dit nu een geschikte naam?

Maar de naam werd toch Open Thuis. En da ga je ontdekken hoe speciaal deze naam is. God heeft een specifiek plan met onze gemeente en deze naam past hierbij. Wij mogen een plaats zijn waar mensen welkom zijn en waar ze een ontmoeting kunnen hebben met de levende God. 

In het logo van Open Thuis komt de betekenis mooi naar voren: De ovale vorm om de naam geeft het thuis aan dat de gemeente wil zijn. Een veilige plek waarin geborgenheid is en je jezelf kunt zijn. Een plaats van ontmoeting met God en met elkaar. De vorm is open omdat de gemeente een open plek wil zijn, waar gasten zich welkom voelen. Als gemeente willen we openstaan voor de mensen om ons heen.

De T staat als een kruis midden in de naam. Dit geeft aan dat het kruis van Jezus Christus centraal staat in alle facetten van de gemeente. Vanuit dit kruis straalt het licht van God naar de mensen in de gemeente en naar de mensen er buiten. Het licht dat overwint en alle duisternis verdrijft.

Nu zijn we in een nieuwe fase van het gemeentezijn beland. We willen niet alleen een open thuis zijn, maar een thuis van genade. Dit voegt iets krachtigs toe aan onze gemeente. Niet alleen een open deur, maar een plek waar genade heerst. Waar Gods liefde en acceptatie de boventoon voert en we leren om daarin te bewegen. Om naar elkaar te kijken met de liefde die God voor ons heeft. Om verder te zien dan naar wat voor ogen is en de mens zelf te leren kennen. Om te ontdekken dat je heel verschillend mag zijn en toch bij elkaar kunt horen. Om niet te gaan voor je eigen gelijk en voor wat jij ervan vindt. Maar te ontdekken dat iedere persoon een nieuwe kleur toevoegt aan het gemeente zijn.

Genade niet alleen een woord, maar een opdracht om vanuit te leven. Je hebt elkaar nodig om te groeien als christen. Om geschaafd en geschuurd te worden in de ontmoetingen met anderen en in samenwerken. In dit proces gaat het mooie naar buitenkomen wat al in je ligt. Het is net als bij een diamant. Een ruwe en ongepolijste diamant heeft weinig moois aan de buitenkant, maar na het slijpingsproces komt de prachtige schittering naar voren. En je ziet pas echt hoe mooi de diamant is, als het licht erop schijnt en de kleuren tot leven komen. Zo wil God Zijn licht over ons laten schijnen en mogen wij Zijn heerlijkheid weerspiegelen. 

We zijn al begonnen om dit huis te bouwen en gaan hiermee door de komende jaren!

Wilma Oosterhuis

Uit Gemeenteblad Cifrah - december 2020 en januari 2021

In 2000 jaar kerkgeschiedenis is er veel nét goed gegaan en veel misgegaan. Je kan gerust concluderen dat het een wonder is dat de kerk nog bestaat! 
Een paar voorbeelden:

De christelijke kerk begon als een soort sekte van het Jodendom. Volgens de Joodse leiders waren er voldoende redenen om deze volgers van ‘de weg’ uit te roeien. Saulus begon zijn carrière als Joden-vervolger. De keizers van het Romeinse Rijk, waaronder Keizer Nero, staan bekend om het martelen van de christenen. Was hun actie succesvol geweest, dan waren er nu geen christenen meer.

Of denk aan de dwaalleren die gepredikt werden. Het is maar goed dat de kerkvaders in de eerste eeuwen de samenstelling van de bijbel en de geloofsbelijdenis hebben vastgesteld, anders hadden we als christenen waarschijnlijk drie verschillende Goden gediend in plaats van een.

In sommige gevallen hebben we juist ons geloof te danken aan ketters die ‘dwaalleren’ verkondigden. Neem Luther. Op 23 augustus 1518 vaardigde paus Leo X een geschrift uit om Luther als notoire ketter te dagvaarden. Zijn 95 stellingen werden door het toenmalige christendom gezien als valse leer en ketterij. Toch kwam dankzij ‘deze ketter’ een nieuwe opleving (de reformatie) in de christelijke kerk. En dankzij ‘de ketters’ in de protestantse kerken kunnen wij nu lid van een evangelische gemeente zijn. Een stroming die destijds gezien werd als een bedreiging van het christelijk geloof.

Ondanks dit alles, bleef de kerk overeind. Het feit dat de kerk er nog steeds is, is dan ook te danken aan God zelf. Hij bouwt zijn kerk. Hij heeft met kromme stokken, rechte slagen gemaakt. Onze kerk is met recht een Godswonder. En als we vooruit kijken mag je aannemen dat de kerk corona ook wel zal overleven.

Deze tijd vraagt om een andere manieren van kerk-zijn en misschien wel andere manieren van geloven. De vraag is echter: herkennen we Gods stem door alle ideeën die nu geroepen worden? De kans bestaat dat nieuwe vormen van kerk-zijn verkondigd gaan worden door hedendaagse ketters. Mensen die ideeën verkondigen die ons niet aanspreken en helemaal indruisen tegen ons ‘normaal’.

Luister dus eerst goed naar de ketters van 2020 voordat je ze op de brandstapel zet. Misschien zijn dat juist de mensen waar God zijn kerk mee wil bouwen.

Uit Gemeenteblad Cifrah - oktober & november 2020

Mijn plannen zijn niet jullie plannen, en jullie wegen zijn niet mijn wegen – spreekt de HEER. Want zo hoog als de hemel is boven de aarde, zo ver gaan mijn wegen jullie wegen te boven, en mijn plannen jullie plannen. (Jesaja 55: 8 en 9)

Wat een bizar eerste half jaar hebben we samen meegemaakt! Corona-time. Ziekte en dood en veel angst. Verplicht thuiszitten, wat eerst misschien nog wel een beetje als vakantie voelde, ging over in een nieuwe werkelijkheid van thuiswerken, banen kwijtraken, meer of minder en ieder geval anders werken en niet te vergeten: social 
distancing; met anderhalve meter afstand.

Langzaam maar zeker mogen we nu weer wat meer, wel met beperkingen. De eerste keer dat ik mijn vader en moeder weer een knuffel mocht geven, had ik het kippenvel op de armen staan. Wat hadden we dat contact gemist. En terwijl de effecten van Covid-19 maatschappelijk en economisch blijken, is het nu dan – gewoon omdat het de tijd van het jaar is – vakantie. Dat kan ook dubbel voelen: misschien is ook jouw leven er helemaal anders uit gaan zien de afgelopen maanden en lijkt vakantie het minst voor de hand liggend en moet je alle zeilen bijzetten om aan je verplichtingen te voldoen. Of misschien hoor jij juist bij de mensen die denken dat het allemaal zo’n vaart niet zal lopen, en de maatregelen overdreven zijn.

Eén ding is wel duidelijk: we zijn keihard geconfronteerd met het feit dat wij de wereld, de werkelijkheid, gezondheid, elkaar en onszelf niet onder controle hebben. En wat de toekomst brengt, weten we eigenlijk ook niet … Juist dan is zo’n tekst als hierboven staat een opsteker. (Voel je vrij het hele hoofdstukje te lezen; erg bemoedigend.)

God is namelijk betrokken. Hij houdt van ons. Hij is het, die het grotere plaatje ziet, wat wij niet (kunnen) zien. Hij loopt naast ons mee, en draagt ons in Zijn machtige rechterhand, ook als wij vol vragen zitten en weinig begrijpen van wat er allemaal om ons heen gebeurt. Hij roept ons op Hem te vertrouwen, en los te durven laten: overgegeven te leven. Wat Hij doet, is goed!

Een mooie oefening in deze vakantie tijd: weg denken van de onmogelijkheden en God zoeken, want Hij laat zich vinden. Tijd nemen om die beloften die Hij geeft in Zijn woord je toe te eigenen. De stap te zetten te durven geloven in Zijn gedachten en in Zijn wegen. Wanneer we dat doen, wordt ook vers 12 realiteit, en dat wens ik ons allemaal toe in onze vakantie en in ons leven: ‘In vreugde zult gij uittrekken, en in vrede geleid worden’. Dat wordt een memorabele vakantie. Geniet!

Uit Gemeenteblad Cifrah - augustus & september 2020

Terugkijkend op deze afgelopen weken zie ik dat ik meer uitgegeven heb aan boodschappen dan anders. Logisch, als iedereen van ons gezin nu elke maaltijd mee eet en af en toe, als afleiding voor school, nog wat extra snaai voedsel zoekt. Alleen heeft mijn boodschappenpas me daardoor al wel een paar keer in de steek gelaten bij het afrekenen. Dat betekende voor mij eerst weer naar huis om geld over te maken, dan weer naar de winkel om de boodschappen af te rekenen. Een rood hoofd bij de kassa, irritaties, tijd kwijt en nog zowat.

In eerste instantie bemerkte ik dat ik geïrriteerd raakte en boos was dat er niet meer geld op die rekening stond. Daarna gaf ik de schuld aan de boodschappen die zo duur waren en tot slot aan mijn man en kinderen omdat ze te veel aten. Pas op het aller, allerlaatst bedacht ik me dat ik misschien zelf de oorzaak van het hele probleem was. Toen was ik boos op mezelf, geïrriteerd omdat het aan mij zou kunnen liggen. Eigenlijk was ik van plan om dit laatste punt gewoon te skippen en te doen alsof mijn neus bloedde.

Helaas. Toen kwam de gedachte ‘Mag het je wat kosten?’ langszij. Het zat me niet lekker dat ik de schuld nergens anders neer kon leggen dan bij mezelf. Bij mij van binnen strijdt dan het gevoel van ‘recht hebben op’ met het gevoel van eerlijkheid. Ze vechten elkaar de tent uit als ik daar niet een stokje voor steek. Dat ‘stokje’ heb ik nodig. In dit geval was het ‘stokje’ een verhaal over hoe Jezus karaktervorming (vernieuwing van denken) belangrijker vindt dan de gaven en bedieningen die we uitoefenen. Die gaven en bedieningen kunnen weer weggaan of afnemen, de karaktervolle mens, die de gaven of bediening uitvoert, blijft. Stel dat je jarenlang genezingsdiensten mocht leiden, maar niet een prettig mens bent in de omgang, wat onthouden dan de mensen om je heen?

Met andere woorden, wat doe ik met de dingen die ik irritant vind? Zoek ik mijn gelijk? Of mag het mij wat kosten? Mag het mij mijn irritatie kosten als ik eerlijk kijk naar mijn gedachten over de situatie met de boodschappen? Durf ik een laagje dieper te kijken en te voelen? Het lijkt dan net alsof je een doosje, in een doosje, in een doosje vindt. Ik vind het lastig om ten eerste al die binnenste doosjes te vinden en daarna ze te openen en er eerlijk naar te kijken. Het helpt mij dat God me herinnert aan de tekst: ‘Ken Hem in al uw wegen en Hij zal uw paden rechtmaken’. Dus ja, ook in de irritatie over de boodschappen en de kosten wil ik Hem kennen. Dat Hij dan vervolgens mijn paden wil rechtmaken door me te wijzen op mijn eigen aandeel in dit geheel, komt me wat minder goed uit. Ik mag gelukkig altijd kiezen of ik mijn paden wil laten rechtmaken door Hem. Ik kan mijn kosten berekenen en vooraf bepalen of het me dat waard is. Voor mij zijn de kosten hiervan de moeite waard, ze leveren me namelijk meer op dan dat het me gekost heeft.

Uit Gemeenteblad Cifrah - juni & juli 2020

Wie had dat kunnen bedenken. Sinds een aantal weken mogen we niet meer naar de kerk, niet tegelijk tenminste. Een ongekende situatie doet zich voor. Gelukkig verbiedt onze overheid geen kerkdiensten om ons dwars te zitten, maar om ons gezond te houden.

In Titus 3:1 schrijft Paulus aan zijn leerling Titus het volgende: ‘Herinner allen eraan dat ze overheid en gezag moeten erkennen en gehoorzaam moeten zijn, bereid om altijd het goede te doen.’
Het is jammer dat de overheid met boetes moet dreigen om mensen tot gehoorzaamheid te bewegen. Dit weekend kwam er zelfs een sms’je van NL-Alert met de smeekbede om alsjeblieft afstand te houden. Raar eigenlijk dat het zo moeilijk is om de overheid te gehoorzamen, zelfs als het voor je eigen bestwil is

In deze crisis word ook schrijnend duidelijk dat er mensen buiten de boot dreigen te vallen. Iedereen moet zoveel mogelijk binnen blijven, maar wat nu als je geen ‘binnen’ hebt? In de grote steden leidt dit al tot behoorlijke problemen. Er wordt ook gevraagd een beetje op elkaar te letten, maar er is een toenemende groep mensen in onze samenleving die geen ‘elkaar’ heeft. Wie doet dan je boodschappen als je ziek wordt? Mijn Rode Kruis collega’s in het westen zijn er maar druk mee.

Wat ben je dan rijk als je deel uitmaakt van een gemeente. Laten we ook letten op mensen buiten deze kring. Als je in je eigen omgeving mensen in nood ziet komen, hoop ik dat je bereid bent het goede te doen, zoals Paulus ook van Titus vraagt.

Laten we samen een lichtend voorbeeld zijn in de samenleving door de overheid te gehoorzamen en oog te hebben voor onze omgeving. Zo kunnen we een lichtend licht en een zoutend zout zijn.
Laten we daarnaast vooral niet ophouden te bidden om Gods bescherming en kracht in deze bizarre situatie. En vergeet vooral niet: Hij de grote Koning houdt de wereld in zijn hand.

Uit Gemeenteblad Cifrah - april & mei 2020